در سه بلوک شمال شهر گرین در واتربری کانکتیکات، خانه بندیکت-میلر، که مرکز بصری این محله تاریخی است، با شکوه ایستاده است. عمارت رنگارنگ سه طبقه در مقیاسی به یاد ماندنی با لحاف کاری از شیروانی های متعدد، تخته های مورب متقاطع و جزئیات چوبی پرآذین ساخته شده است. این در سال 1879 توسط چارلز بندیکت ساخته شد که شرکت او در آن زمان بزرگترین تولید کننده لوازم و وسایل برنجی در آمریکا بود – و همچنین شهردار Waterbury.
Benedict-Miller House یک عمارت به سبک ملکه آن/استیک است که توسط شرکت معماری Palliser, Palliser & Co که در کلبه‌های گوتیک و ملکه آن تخصص داشت و چندین خانه را برای PT Barnum طراحی کرد، طراحی شده است. نمای جنوبی بالای تپه مشرف به شهر Waterbury و دره Naugatuck با بسیاری از درختان افرا بالغ و محوطه‌سازی است که در بالای تپه آن قرار گرفته است.
نمای جلوی بندیکت میلر با شیروانی‌های متعدد، نرده‌ها و جزئیات چوبی با استفاده از رنگ‌های متضاد، مواد و طراحی نامتقارن با جریان آزاد تسلط دارد. این بنای سه طبقه دارای هجده شیروانی است که به قله های شیب دار همراه با چهار دودکش بالا می روند که به خانه بندیکت میلر کیفیت عمودی و صعودی قوی در طراحی یکپارچه ای که در مقیاس عظیم اجرا شده است می دهد.
یکی از استادانه‌ترین خانه‌های ساخته شده توسط Palliser، Palliser & Co، Benedict-Miller House به محبوبیت کتاب‌های الگوی آنها در پایان قرن نوزدهم در آمریکا کمک کرد. جورج پالیزر یک سازنده انگلیسی بود که در سال 1873 به بریجپورت آمد و قصد داشت خانه هایی با طراحی و ساخت خوب را برای افرادی که توانایی استخدام معمار را نداشتند مقرون به صرفه کند. Palliser ایده فروش طرح‌هایی را برای خانه‌ها با قیمت‌هایی که به اندازه و پایان آنها بستگی دارد، همراه با مشاوره در مورد لوله‌کشی، رنگ و سخت‌افزار توسعه داد.
اگرچه خانه بندیکت-میلر یکی از پیچیده ترین خانه های پالیزر، پالیزر و شرکت بود، اما در طول ساخت و ساز به دلیل زیبایی شناسی جدید “معقول” خود که توسط معماران ترویج شده بود، توجه عمومی را به خود جلب کرد. داستان اول اصولاً از آجر قرمز فشرده و سفال کوتا تشکیل شده است که از نظر رنگ و بافت متضاد با طبقات بالایی است که ویژگی مشترک سبک معماری ملکه آن بود. طبقه دوم تخته های عمودی و افقی است که اعضای ساختاری قاب خانه هستند. طبقه سوم، زوناهای چوبی گوش‌دار با چوب‌کاری طرح‌دار در شیروانی‌ها است که خانه‌ای سرشار از جزئیات آراسته و رنگ‌های متضاد ایجاد می‌کند.
با این حال، اندکی پس از اتمام آن، چارلز بندیکت در سال 1881 پس از بازگشت از یک سفر دریایی به انگلستان به طور ناگهانی بر اثر پلوریت درگذشت و حسابرسی امور او نشان می دهد که او ممکن است نقل مکان به خانه جدید را تمام نکرده باشد. دختر متاهل و بیوه اش به خانه نقل مکان کردند.
در سال 1889 املاک تقسیم شد و خانه به چارلز میلر، رئیس میلر و پک، یک فروشگاه خرده‌فروشی مرفه و متخصص در کالاهای خشک و فرش فروخته شد.
شهر واتربری خانه بندیکت میلر را در سال 1942 به دست آورد تا یک پردیس دانشگاهی دائمی در شهر ایجاد کند و به عنوان انگیزه ای برای دانشگاه کانکتیکات برای ماندن در واتربری. از سال 1955 تا 2002، این دفاتر اداری و هیئت علمی پردیس واتربری دانشگاه کانکتیکات بود که به یشیو گدولا، مدرسه ای برای یهودیان ارتدکس فروخته شد.
مقیاس عظیم و موقعیت مکانی آن که تاج خط الراس را در سه بلوک شمال شهر سبز واتربری قرار داده است، خانه بندیکت-میلر را به یکی از واتربری، مهم ترین خانه های تاریخی کنتیکت تبدیل کرده است.
