«آرت دکو» یک جریان اصلی طراحی بین‌المللی بود که در طول چهارده سال، از سال 1925 تا 1939 گسترش یافت. نقش مهمی در توسعه و پیشرفت هنر مدرن داشت. جنبش دکو ترکیبی از سبک‌های مختلف هنر تزئینی مدرن، عمدتاً از دهه‌های 1920 و 1930 را تجسم می‌دهد. این سبک‌ها مشتقات چندین فلسفه نقاشی مدرن قرن بیستم از جمله «نئوکلاسیک»، «ساخت‌گرایی»، «کوبیسم»، «مدرنیسم»، «آرت نو» و «آینده‌گرایی» بودند. جنبش دکو بر هنرهای تزئینی مختلف مانند معماری، طراحی داخلی، طراحی صنعتی و اشکال هنرهای تجسمی مانند مد، نقاشی، هنرهای گرافیکی و سینما تأثیر گذاشت.
اصطلاح “آرت دکو” در نمایشگاهی به نام “Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes” که در سال 1925 در پاریس برگزار شد، ابداع شد. ، سازگار با سبک زندگی معاصر، احساس متمایز فردیت و کار خوب. برگزارکنندگان این نمایشگاه اعضای انجمن «La Societe des artistes decorors» از جمله هکتور گینمارد، یوجین گراست، رائول لاشنال، پل فولو، موریس دوفرن و امیلی دکور بودند. با این حال، اصطلاح «آرت دکو» تنها در سال 1968 به رسمیت شناخته شد، زمانی که مورخ هنر «بیویس هیلر» با کتاب محبوب خود «آرت دکو دهه‌های 20 و 30» منتشر شد و نمایشگاهی به نام «آرت دکو» ترتیب داد. در موسسه هنر مینیاپولیس
این حرکت به دلیل انتزاع، دستکاری و ساده سازی اشکال هندسی تعریف شده و استفاده واضح از رنگ ها متمایز بود. طرح‌های رنگی جسورانه و منحنی‌های ترکیبی، نقطه کانونی خلاقیت‌های واقعی «دکو» بودند. به‌اصطلاح هنرهای باستانی آفریقا، مصر باستان و مکزیک آزتک، الهام‌بخش این جنبش بودند. در عصر ماشین‌ها و فن‌آوری ساده، استفاده از موادی مانند پلاستیک، لعاب، بتن سخت، و نوع غیرمعمول شیشه، “ویتا گلس” به شدت بر حرکت تأثیر گذاشت. شواهد کافی برای نشان دادن استفاده از موادی مانند آلومینیوم، فولاد ضد زنگ، لاک، چوب منبت کاری شده، همراه با مواد عجیب و غریب مانند گورخر و پوست کوسه وجود دارد.
ساختمان امپایر استیت که به دلیل ساختار هرمی‌مانندش معروف است و ساختمان کرایسلر که به‌خاطر گنبد طاق‌دارش معروف است، نمونه‌های زنده‌ای از سبک «دکو» هستند. این جنبش حتی صنعت مد پاریس را در دهه 1920 ترسیم کرد. این لباس‌ها دارای دکمه‌های کرومی بزرگ، کلاه‌های کلوش آغشته به سر با یقه‌های خز بزرگ، گوشواره‌های آویزان و به اصطلاح «مدل‌های مو» بودند که همگی ظاهری کاملاً جدید و انقلابی داشتند. ساختمان بی‌بی‌سی در پورتلند پلیس و زیرزمین هتل Strand Palace، لندن نمونه‌هایی از سبک ناب «آرت دکو» هستند. محبوبیت این جنبش در اواخر دهه 30 و 40 شکست خورد، اما با افزایش پس از «طراحی گرافیک» در دهه 1980، درخشش از دست رفته خود را بازیافت.
