دقت در ساخت مدل های معماری قطعا مستلزم استفاده از مواد لمسی و فیزیکی است. یک مدل مقیاس به معنای نشان دادن ساختار دقیق، اما کوچکتر از طرح مورد نظر است. این روش سنتی ارائه یک ایده معماری برای پشتوانه مالی است.
در ارائه‌های فروش، افراد باید تفسیری واقع‌بینانه از آنچه روی آن سرمایه‌گذاری می‌کنند ببینند. برخی از جنبه‌های بصری یک پروژه تنها زمانی آشکار می‌شوند که جنبه‌هایی مانند بافت و رنگ‌آمیزی را در بر بگیرد. از آنجایی که معماری یک شکل هنری است و باقی می ماند، جلب توجه حامیان بالقوه به مؤثرترین روش تضمین شده است تا نتایج بهتری به دست آورد.
ویژگی هایی وجود دارد که مدل های سه بعدی می توانند ارائه دهند که روش های سنتی نمی توانند. این شکل پیشرفته ساخت مدل امکان ادغام داده های پروژه مربوطه را بدون نیاز به ایجاد گزارش جانبی ثانویه فراهم می کند. با این گنجاندن این مدل ها می توانند حقایق پروژه ارزشمند را با حداقل منابع ارائه دهند.
مدل‌های سه‌بعدی نیازی به توجه طراحان بر روی مواد حساس طراحی ندارند. جلوه‌های نوری مورد نظر را می‌توان نسبتاً آسان به دست آورد که باعث می‌شود فرآیند طراحی به مراتب کمتر از دردسر باشد. در بسیاری از موارد، مدل‌های سه بعدی کامپیوتری می‌توانند مقرون به صرفه‌تر، بادوام‌تر و مستلزم تلاش کمتری برای ساخت و ساز باشند.
با این حال، آنچه مدل‌های نرم‌افزاری فاقد آن هستند، یک زمینه فیزیکی برای دقت است. اولین و عمده ترین اشتباه در این روش ارائه، عدم وجود یک تصویر سه بعدی واقعی است. با وجود قرار گرفتن در لبه تکنولوژی طراحی، نتیجه نهایی مدلی است که در تصاویر دو بعدی ارائه می شود.
مدل های معماری همیشه محل ملاقات طراحان حرفه های مختلف بوده است. اینجا جایی است که آنها گرد هم می آیند تا درباره مسائل طراحی و راه حل های بالقوه از نقطه نظر شخصی یک تجارت ماهر بحث کنند. بدون این فرآیند، مدل معماری مانند محصول نهایی فاقد دقت خواهد بود. این ضرری است که معماران سنتی به احتمال زیاد به آن پایبند نیستند.
